Hallo allemaal,

Het is alweer een kleine twee maand geleden dat er iets gepost is en het is nu wel eens tijd voor een update.

Er is zoveel te vertellen en ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen. De vraag die iedereen zich nu wel stelt is: 'hoe gaat het nu met jullie?'. Een vraag waarvan iedereen wel schrik lijkt te hebben. Afgelopen weken was het erg rustig chatten met de enkele die mij aanspraken. Maar om op de vraag te antwoorden: wel, we hebben onze goede en slechte dagen. Af en toe meer slechte dan goede, maar dan proberen we er ons samen door te slaan. De ene helpt de andere vooruit en natuurlijk met de hulp van familie en vrienden hier, in Belgie, de rest van de wereld zijn we de hele gebeurtenis nog altijd een plaatsje aan het geven.

Hier thuis was alles moeilijk, ik wou voor Justin zorgen en dat werd mij allemaal uit mijn handen genomen. Ik wou mij nuttig voelen ook al was het maar de was wassen, de stoep afkeren, de afwas doen, ... Maar het leek wel of ik niets mocht. Op 7 september zijn Emma en Tomas begraven, een dag die in mijn geheugen gegrifd staat voor alltijd. Justin en ik hadden een mooie, maar korte dienst in elkaar gestoken en dat heeft ons geholpen die dag.

Een dag na de begrafenis zijn we naar La Ceiba getrokken voor een beetje rust en stilte te hebben. Weg van de familie, weg van de vrienden, weg van alles en iedereen! Het was hoog tijd dat Justin en ik eens alleen konden zijn. Dat we zelf alles eens op een rijtje konden zetten van alle gebeurtenissen op die korte tijd. Het alleen zijn in La Ceiba was maar van korte duur, een goede anderhalve week later kwam schoonmama ons achterna. Justin en ik zijn de volgende ochtend terug naar Omoa vertrokken, wat eigenlijk nog niet de bedoeling was!

Om bezig te zijn en niet altijd thuis te moeten zitten is Justin beginnen werken. Natuurlijk ook nodig om rijst en bonen op de plank te krijgen. Iets daarna ben ik in de locale school hier begonnen met het geven van Engelse les. Om dezelfde reden als Justin. Ik werd gek van mijn schoonmama en het lesgeven betaalde een beetje, dus altijd welkom. Zo zijn we bezig, overdag en 's avonds is het eten maken en ons kamertje in. Want de relatie met schoonmama is niet wat ze moet zijn. Ben benieuwd of die ooit terug hetzelfde gaat zijn?

Vrijdag (22 oktober) vertrekken we terug naar de USA. Justin blijft dan daar en ik ga terug naar Honduras begin januari, Dus er staan ons terug moeilijke momenten te wachten. Maar ok, voorlopig kijk ik uit naar 15 november. Wat gebeurd er dan? Wel, voor diegenen die het nog niet wisten: mijn mama, mijn papa, mijn bomma en mijn oma gaan naar de USA reizen. Ze gaan dan een weekje bij ons zijn! Ik kijk er zo naar uit, want het is ondertussen weer bijna een jaar geleden dat ik ze gezien heb. Er is afgelopen jaar zoveel gebeurd: goed en slecht. We zijn de dagen aan het tellen!

Zo, dat was het voor de update. Een hoop dingen, maar samen redden we ons wel.

Verder wil ik nog eens iedereen bedanken die de spaghettidag in elkaar gestoken hebben, diegene die zijn komen helpen, diegene die zijn komen eten, ... Voor ons was de spaghettidag een emotionele dag, tranen zijn gevloeid omdat we liever bij jullie zouden zijn op dat moment. Om jullie allemaal persoonlijk te kunnen bedanken. Als we ooit de kans krijgen gaan we dat zeker doen.