Nieuwe blog en nieuwe email

Hallo allemaal,

dit gaat spijtig genoeg de ongeveer de laatste blog zijn, niet getreurd er is al een nieuwe aangemaakt met verschillende verhalen op. Dus jullie kunnen gewoon blijven verder lezen.

Dit is de link: http://stefanievandael.blogspot.com/

Nu we toch over nieuwe dingen bezig zijn, heb ook een ander emailadres moeten aanschaffen. Waarom? Om onbekende reden is mijn vorig geblokkeerd, tijdelijk. Maarja het is dezer dagen nogal moeilijk om zonder email te leven. Heb dan maar een ander aangemaakt. Ik heb geen enkel emailadres meer dus als jullie me aub zouden willen toevoegen!! Zou heel vriendelijk zijn.

Dit is dus mijn nieuwe email: vandael.stefanie@hotmail.com

Vele groetjes van de andere kant van de wereld

Stefanie

Lang leve de aftersun!

Hallo allemaal,

nog eens een nieuwtje van hier. Het gaat elke dag beter met mij, heb geen last meer van mijn arm en er is ook niets meer te zien. Het lijkt wel of er niets gebeurd is! Over een paar weken zal het weer wat anders zijn, dan moet er alles weer uit!

In het weekend ben ik gaan zwemmen (ploeteren) in de zee met de buurmeiden. Waren om 6 uur vertrokken zodat we de zon een beetje voorwaren. Hebben een uurtje geploeterd toen de jongste gestoken werd door een kwal. Haar been ziet er nu aan, maar eigenlijk goed voor mij dat ze mij niet gestoken hebben! Spijtig voor haar natuurlijk. Bij thuiskomst lekker gedouched en er toen achtergekomen dat ik zo rood zag als een kreeftje. Smeer er wat aftersun op en je blinkt. Of zoals papa zou zeggen: Uch, zij die blinkt!! Dat hebben we ook weer ondervonden. Ik kan zelfs niet vroeg gaan zwemmen in de zee en ja ik had zonnecreme gesmeerd!!

Een van de volgende dagen zal ik mijn velletje wel aan het verliezen zijn. Komt er dan ook nog eens bij! Ik blijf wel wat creme smeren om te hopen dat ik niet te veel vel ga verliezen. We zien wel weer.

Ah, ben weer druk bezig geweest. Vrijdagavond heb ik samen met de buurmeiden cupcakes gemaakt. Ze waren zo goed gelukt dat ze nu zelfs vragen om verjaardagstaarten enzo te maken. Ben dus beetje druk geweest met recepten en versieringen te zoeken, verschillende vormenenzovoort, ... er bestaat ook zo veel! Dus hou zeker facebook in het oog. Fotos zullen daar gaan verschijnen. Ben trouwens ook nog druk bezig met de engelse les, ook al is het een stuk moeilijker. Schrijven lukt nog niet heel erg goed, grote motoriek is op punt maar aan de fijne motoriek moet nog gewerkt worden! Als ergotherapeut moet dat lukken, niet?

Zo, dat was weer de update voor deze keer. Voorzichtig zijn allemaal en tot de volgende

Dikke kus

Stefanie

Code rood/rood

Hallo allemaal,

even een kleine samenvatting van de voorbije gebeurtenis:

Wat? Een mototaxi tegen het lijf gelopen en blijkbaar was hij een beetje sterker dan ik. Had ik ook wel kunnen zeggen zonder dat hij tegen mij aanbotste.

Wanneer? Maandagnamiddag, ik was net mijn avondeten gaan kopen toen het gebeurde. Het was een uur of 5.

Waar? Erg dicht bij de ingang van het appartementsblok, een 10 meter er vanaf. In Tulian Rios, Puerto Cortes, Honduras.

Hoe? De mototaxi kwam van achter mij. Hij had mij precies niet erg goed gezien, al liep ik erg goed aan de kant! Ik weet niet of de spiegel of het de mototaxi zelf was die mij heeft meegegrepen.

Verwondingen? Linker bovenarm op 2 plaatsen gebroken, veel schaaf-/brandwonden (asfalt is erg heet) en wat spierpijn.

Oplossing? Bovenarm: 1 plaatje met 6 schroefjes, schaaf-/brandwonden goed uitwassen en een zalfje erop smeren. En de spierpijn maar afwachten tot het wegtrekt.

Zo, dat is het kort en bondig. Groetjes

Oepsie ...

Hallo,

blijkbaar heb ik wat mensen heel ongerust gemaakt. Sorry!! Het was zeker niet mijn bedoeling, maar een verhaal zoals het vorige kun je maar moeilijk verbloemen. Maar alles is redelijk in orde nu. Ze hebben mij daar een geweldig medicijn gegeven. Het enige dat ik doe is slapen, ik krijg zelfs mijn armen niet boven mijn schouders uit. Wat het geweest is weet ik niet, maar begin nu toch wel stilletjes aan te hopen dat het uitgewerkt raakt.

Wat ik in vorig bericht nog vergeten te melden was is het volgende: mijn papieren om te werken beginnen nu stil aan in orde te geraken. Eindelijk!! Nu maar hopen dat ik begin juli kan beginnen in het ziekenhuis. Vingers kruisen ...

Justin is trouwens van plan om in oktober terug te komen, dus we kunnen al ongeveer beginnen aftellen. Het heeft alweer lang genoeg geduurt. We hebben elkaar al niet meer gezien sinds november vorig jaar. Dus in dit bericht alleen maar goed nieuws!! Mag ook wel eens he?

Zo genieten jullie nog maar van dat Belgische weer, ik geniet van het dubbele. Het gaat hier niet meer onder de 40 graden. Wat de mensen hier wel schrik aanjaagt. Het is hier nogal de gewoonte dat er na een paar hete dagen een aardbeving volgt en het is al enkele weken zo heet. Vrijdag is er hier nog een aardbeving gepasseert. Niet heel zwaar, maar toch maar genoeg om iedereen uit zijn bed te jagen en in zijn pyjama op straat te zetten. We hopen natuurlijk dat het maar kleine schokjes blijven en niet dat er eentje gaat passeren van 8. zoveel op de schaal van Richter.

Och, wat komt komt. Er is maar 1 iemand die weet wat er ons staat te gebeuren!

Vele groeten en dikke kussen

Nachtje spoed

Hallo allemaal,

het moest er ooit eens van komen he. Wat moest er van komen? Wel, een bezoekje aan de spoedafdeling!! Zo weet ik ook hoe het hier in elkaar steekt.

Gisteravond had ik een beetje last van vanalles en nog wat. Alles deed pijn en voelde me ook maar wat slapjes. Kon van de hitte zijn (het was maar liefst 48 graden geweest!!) of misschien iets gegeten wat ik beter niet had gedaan of was ik gewoon te druk bezig geweest met vanalles en nog wat? In ieder geval ik voelde me slecht genoeg en heb een pilletje (ibuprofen) genomen tegen de pijn. Pedro, een goede kameraad, was hier. Hebben nog een spelletje poker gedaan en dan (na genoeg verlies van hem) besloten ermee te stoppen. Hij naar huis, ikke douchen en bed in. Al had dat pilletje wel iets anders in gedachten. Na de douche kreeg ik het benauwd, niet van de warmte maar het voelde alsof ik niet kon inademen. Elke keer ik wou starten met inademen slipte men keel toe. Rustig blijven in die situatie is niet mijn sterkste kant en opstaan om iemand te gaan roepen ging niet echt.

Heb Pedro opgebeld en gelukkig dat die wel snel doorhad dat er iets mis was aangezien ik niets kon zeggen en hij alleen maar piepgeluiden hoorde. En zo ben ik dus op spoed beland: bleek, blauwe lippen, bijna flauwvallend, in pyjama. Dus een infuus, zuurstof, wat buisjes bloed trekkenen nog een pilletje. Na 2 uur begon ik een beetje bij te komen van al dat avontuur. Blij dat ik het iets gemakkelijker had om te ademen, blij dat er iemand was die door had dat er iets mis was en blij dat die persoon mij niet alleen had gelaten in het ziekenhuis. Pfff, te veel comotie en emotie. Wat doet dat vies als je lucht te kort komt!

Om half 4 vanmorgen mocht ik eindelijk naar huis. Voor 10 lempiras (ongeveer 38 eurocent) wist ik het weer! De dokter zei dat het waarschijnlijk om een allergische reactie ging op de ibuprofen. Al heb ik er nog nooit problemen mee gehad, maar toch voorlopig pak ik het beter niet!

Hehe, geen zorgen dus. Ik leef nog!!

Groetjes

Mama en papa 25 jaar getrouwd

25 jaar getrouwd

Al 25 jaar een prachtig paar,
Niet altijd gemakkelijk, dat is waar.
Veel gebeurd in al die jaren,
Maar jullie hebben het samen ervaren.
Het is geven en nemen,
Dat geeft wel eens kleine problemen.
Maar daar kom je dan samen ook wel weer uit,
Je doet samen een stap naar voren, niet achteruit.
Ook mooie en liefdevolle herrineringen om aan terug te denken,
Dat is het mooiste wat je elkaar kunt schenken.
Deze mooie momenten zijn dierbaar,
Koester deze met elkaar.
Liefde, gezondheid en geluk wensen we jullie als paar,
Op naar de volgende 25 jaar!!

Dikke proficiat mama en papa, doe er nog maar eens 25 bij!! Wou dat ik erbij kon zijn. En mama nu is het wel genoeg geweest met al die feestjes he. Je bent al sinds zaterdag aan het feest!

Dikke kussen en knuffeltjes Justin en Stefanie

Alweer mei ...

Hallo nog eens allemaal,

De tijd vliegt zullen we maar zeggen! Het is alweer mei ... Soms verschiet ik er echt van hoe snel de dagen, weken en maanden voorbij gaan. Niet dat dat het allemaal gemakelijker maakt.

Emma en Tomas zouden al bijna 9 maanden zijn. Af en toevraag ik metoch af hoe het geweest zou zijn met onze twee bengels. Wat zou ikop dit moment aan het doen geweest zijn met hen? Hoe zouden ze eruit gezien hebben? Wat zouden ze al kunnen doen? Het blijft moeilijk ... Maar we moeten verder!

Ondertussen blijf ik zowat de hele tijd bezig. Heb ondertussen 19 leerlingen die gespreid komen over heel de dag. Van 's morgens tot 's avonds! Maar tegen de tijd dat ik stop met lesgeven ligt in Belgie al iedereen te snurken. En dat is af en toe en nadeel, in de week krijg ik niemand te pakken. De weekends zijn tegenwoordig ook al superdruk. In de kerk met de jongerengroep zijn we de afgelopen weken bezig geweest met een teatherstukje voor te bereiden voor moederdag en dat heeft wel wat tijd in beslag genomen. Dan zijn er ook nog d momenten dat er een misviering is. Het mindere deel van het weekend is, is dat er gewassen, gepoetst en gestreken moet worden. En daar heb ik alleen zaterdag de tijd voor. Op zondag wordt er hier niets gedaan. Zondag = rustdag!

Naar schoonmama ga ik bijna niet meer. De busreis is een stukje duurder geworden. Heen en terug moet ik nu 1 euro betalen! Te veel naar mijn goesting. Het is de laatste weken dan ook veel te warm geweest. Het ging hier niet onder de 40 graden! Het is dan ook volop zomer, nuja als het hier winter is zakthet ook niet onder de 25! Wat er dan af en toe ook nog eens bijkwam is dat we zonder water en elektriciteit zaten. En niet voor 2 minuten, niet voor een half uurtje of een uurtje. Maar dagen aan een stuk. Probeer het maar eens uit te houden! Op die dagen besef je pas hoeveel je werkelijk water en elektriciteit nodig hebt. Voor zowat alles ...

Morgen is het 7 mei ... verjaardag van mijn lieve mama. Zondag is het moederdag, speciale dag voor alle mama's. Dus ook voor de mijne! Maandag is het mama en papa hun trouwdag, al maar liefst 25 jaar samen! Je hebt genoeg redenen om te feesten mama, geniet er maar van. Ik hoop dat ik morgen even kan bellen of je tenminste een berichtje kan sturen. Maar via deze weg wil ik al laten weten dat ik het niet vergeten ben!

Groetjes xxx

Stefanie

Hopend dat er ogen zullen open gaan ...

Hey iedereen,

Ik weet dat ik de laatste tijd veel reflecties neerpen maar het zet me altijd weer aan het denken. En zoals een erg oud liedje van Samson en Gert zegt: we moeten samen leren samen leven. Dus ik zou graag die eerste stap zetten. Het is nodig dat mensen hun ogen openen voor de vele onrechten die gebeuren in deze wereld en niet alles is een-ver-van-mijn-bed-show. Dus hier gaan we dan ...

De visser

Een Amerikaanse bankinvesteerder, zat op de pier van een klein dorpje in de Caraiben toen een boot met 1 enkele visser aankwam. In de boot lagen verscheidene geelvintonijnen van groot formaat. De Amerikaan complimenteerde de visser over de kwaliteit van zijn vis en vroeg: 'Hoe langheeft het geduurdom ze te vangen' De visser antwoordde dat het maar een beetje tijd had gekost. De Amerikaan vroeg, ' Waarom blijf je niet langer uit om zo meer vis te vangen?' De visser zei dat hijvoldoende had om aande onmiddellijkebehoeften vanzijnfamilie te voldoen.

De Amerikaan vroeg: 'Maar wat doe je met de rest van je tijd? ' De visser zei: 'na het vissen, rust ik een beetje, speel ik met mijn kinderen, neem ik een siësta met mijn vrouw Maria. In de avond ga ik naar het dorpwaar ikwijn drink en gitaar speelmet mijn vrienden. Ik heb een aangenaam en druk leven! Hierop antwoordde de Amerikaan: 'Ik ben een Harvard MBA en ik zou je kunnen helpen.Je moet meer tijd besteden aan de visserij en met de opbrengst kan je een grotere boot kopen, met dezewinstkan je meerdere boten kopen en uiteindelijk zou je een hele vloot vissersboten hebben. In plaats van je vangst te verkopen aan een tussenpersoon kan je ze verkopen aan een groothandel en uiteindelijk kan je je eigen groothandel openen. Op deze manier kan je zelf de productie, verwerking en distributie controleren. Umoet dit kleine dorp verlaten en naar de hoofdstad trekken, van daaruit kan je je groeiende onderneming runnen.'

De visser vroeg: 'Maar hoe lang zal dit allemaal duren? 'Waarop de Amerikaan antwoordde, 'tussen de 15 en 20 jaar!' 'En wat dan?' vroeg de visser. De Amerikaan lachte en zei dat het beste deel nu kwam. 'Als de tijd rijp zou zijn om naar de beurs te trekken en alle aandelen van je bedrijf te verkopen aan het publiek. Je zal rijk worden, miljoenen hebben.' 'Miljoenen ... En dan?' vroeg de visser. De Amerikaan zei: 'Dan zou je met pensioen kunnen gaan.Jeverhuist naar een klein dorpje aan de kustwaar je tot laat kunt slapen, een beetje kan vissen, met je kinderen kan spelen, waar je een siesta kan nemen met je vrouw. Dat je elke avond naar het dorp kan gaan om wijn te drinken en waar je gitaar kan spelen met je vrienden.' Hierop zei de visser: 'maar is dat niet wat ik nu al heb!' ...

Moraal van het verhaal: hoevele verspillen hun leven op zoek naar geluk dat we al hebben maar vaak niet wordt gezien. Het ware geluk bestaat in het houden van wat we hebben en niet om het slecht voelen om wat we niet hebben. Geluk is een reis, geen bestemming ...

Iedereen maakt zijn eigen reis, zo ik ook de mijne. Ik ben gelukkig aan deze kant van de wereld en ik weet dat mijn mama en papa 100% achter mij staan, ook al is het soms moeilijk voor ons allemaal. Er zitten zovele lessen in het leven en een andere is: dat je niet alles kan hebben wat je hartje verlangt. Natuurlijk zijn er dagen dat ik liever in Belgie zou wakker worden, dat ik mama en papa eens graag zou vastpakken, dat ik nog eens graag aan de tafel zou zitten als iedereen van school komt om te horen hoe hun dag is geweest. Maar ik ben hier ook gelukkig. Een AFS-gezegde: het is niet beter, het is niet slechter, het is ANDERS!

Groetjes