Minder updates!

Hallo weer eens,

deze keer is het om jullie eventjes te melden dat er vanaf morgen minder updates gaan volgen. Simpelweg om de reden dat we terug naar Charlotte gaan en daar in het apartement geen toegang hebben tot internet. Maar geen zorgen en niet ongerust worden, jullie horen nog wel van ons. Het gaat alleen wat minder zijn dan de afgelopen weken.

Hebben we nog een nieuwtje? Ja, altijd natuurlijk. Sinds een paar dagen heb ik een zware keelontsteking. We zijn naar de dokter geweest want je kan natuurlijk niet innemen wat je wilt als je zwanger bent. Hij heeft me wat voorgeschreven maar die medicijnen blijken niet erg goed te werken. Heb nog altijd erg veel last met slikken. Dat maakt eten en drinken nu erg pijnlijk. En dat is dan het liefste dat ik doe dezer dagen! Maar we hopen dat de pijn toch snel gaat verdwijnen want ik word er gewoon ellendig van. Justin is vandaag voor de eerste keer sinds 2 dagen gaan werken. Hij is hier bij mij gebleven om op mij te letten: eten maken, eten maken, eten maken en eten maken. Maar aan de potten en de pannen komt ook een eind dus is hij vandaag gaan werken. Mij achterlatend met een stapel afwas. Dat moet hij nog leren 'graag doen'. Komt nog wel!

Zo, jullie horen nog wel van ons. Het gaat alleen iets langer duren nu.

Groetjes en geniet van het warme weer in Belgie (zolang het mag duren)

Stefanie

Beveiliging toegevoegd!

Hallo,

nuja jullie zullen wel denken: wat is dat hier allemaal? Maar het was nodig. Heb verschillende reacties gehad op verhalen van personen (die ik helemaal niet ken). Maakt niet zo heel veel uit, maar het waren nogal vreemde reacties. Om dat even te stoppen heb ik een wachtwoord op de blog gezet!

Als jullie dit bericht kunnen lezen wil dat zeggen dat jullie het wachtwoord hebben. Dus het kan geen kwaad om het hier te zetten: spaghetti. Dat is het wachtwoord. Geef het door aan anderen zodat zij ook verder kunnen volgen!

Groetjes Stefanie

Snelle update!

Hallo weeral eens,

het is nu iets gemakkelijker om updates door te sturen. We hebben hier namelijk een internetverbinding ter beschikking en in Honduras moet je al naar een internetcafe gaan om iets of wat verbinding te hebben. Dus bij deze, je zal het verschil wel merken!!

Mijn klachtjes zijn helemaal verdwene nu, wat is de remedie: een zalfje en wandelen. Dus wat doe ik elke dag? Een uur wandelen. Helpt ook nog goed voor de conditie. Het feit dat het hier zo warm is helpt natuurlijk niet echt, maar dat gaat de aanpassing naar Honduras wel iets vlotter laten verlopen. Dat we hier aan de kust zitten maakt het extra warm, maar nog een weekje of twee hier en dan gaan we terug naar Charlotte. Wilmington is nu net ietsje te ver om elk weekend op en af te gaan. En wat heeft een mens nog meer nodig dan zon, zee en strand? Niets natuurlijk!

Justin heeft beloofd dat we zondag gaan vissen. Wel, hij gaat het mij leren. Maar ik heb hem al gezegd dat hij de vissen van de haak mag afhalen. Daar kom ik met men handjes niet aan. Hij mag ze ook zuivermaken! Als hij vis wilt eten moet hij er dat maar voor over hebben. Dus, dat beloofd die foto's! Morgen ga ik er ook eens op uit trekken met de camara in de hand, heb dat al een hele week willen doen maar vergat telkens de batterij op te laden. Zo herken je een vrouw die zwanger is, in Honduras. Daar zeggen ze dat vrouwen die veel vergeten zwanger zijn. In mijn geval klopt dat wel, maar er zijn ook veel vrouwen die dingen vergeten en niet zwanger zijn. Maarja, ik laat het ze maar zeggen!

Wat hebben we voor de rest nog gedaan? Wel, een hele doos met eieren schoongemaakt. Er was een pipo genaamd Ronal (broer van Justin) die een doosje eieren ging kopen. Hij kwam terug met 21 dozijn eieren!! Je hebt het goed gelezen: 21 dozijn. Het is nu van moeten eieren eten, in alle vormen, kleuren en geuren. Er zijn er al enkele gebroken en enkele waren slecht: maar we hebben nog altijd een200 eieren in dozen staan. Dus als iemand goesting heeft in een ei, laat het maar horen!!

Groetjes en tot snel

Stefanie

Terug in de USA

Hehe, het is alweer een tijdje geleden.

Tijd voor wat nieuwtjes, moesten die er al zijn natuurlijk. Er zijn er altijd wel enkele, maar eerst wat belangrijker natuurlijk. Onze tweeling, over 25 weekjes (ongeveer) gaat het zover zijn. Heb het nu al moeilijk met wachten, maar ok. Geduld is een mooie deugd en het is belangrijk dat ze nog eventjes blijven zitten waar ze nu zijn. Ik ben nu ongeveer een weekje bij Justin en hij is echt geweldig. Hij praat tegen de tweeling of dat ze er al zijn en alles begrijpen. Laat mij veel rusten, hij maakt zelfs het eten 's avonds. Het enige wat ik doe is het ontbijt en middag. En de middag maak ik 's morgens al klaar want de mannen komen niet naar huis om te eten. Dus ze nemen hun poetzakske mee!

De laatste dagen heb ik wat last gehad van kwaaltjes, maar dat is nu wel wat voorbij. Ik eet erg veel: elke 2 uur ofzo heb ik honger. Dus er wordt hier veel gegeten. Ik eet Justin arm voor de moment. Maar het is voor een goed doel! Wat ik nog doe? Wel, rusten. In de namiddag een uurtje of 2 slapen doet erg goed. Al moeten die uurtjes slaap nu plaats maken voor de wereld cup voetbal. Justin kan bijna geen matchen zien (met het uurverschil), dus moet ik verslag uitbrengen van de matchen die gespeeld worden. Morgenvroeg om 7 uur speelt Honduras tegen Chili als ik mij niet vergis. Dus reden genoeg om vroeg op te staan en ietsje later te gaan werken.

Nu zijn we in Wilmington, een grote kuststad waar het erg, maar dan ook erg warm is. Op de kamer hier in het hotel hebben we airco, maar dat is niet zo erg goed als je daarna naar buiten gaat. Het verschil is veel te groot. De afgelopen dagen en nachten is het niet onder de 30°C geweest. Dus lekker heet! Het voelt zelfs warmer aan als in Honduras.

Als laatste nieuwtje: onze trouw. Wel daar zijn we nog niet erg veel over beziggeweest. Maar het gaat wel gebeuren. We moeten het er nog eens over hebben. Want nu zijn we eigenlijk alleen maar over de tweeling bezig. We hadden al enkele namen maar ze combineren niet goed, dus zijn we op zoek naar andere. Dus als iemand enkele mooie namen heeft, mogen die altijd doorgegeven worden, maar denk eraan: Justin moet ze ook kunnen uitspreken!! Jongensnamen of meisjesnamen, willen jullie weten? Wel, geef maar van beide en we zien wel wat er in december uitkomt!

Groetjes Stefanie

Groot nieuws, maar het moet nog groeien!

Zo zo, het is al weer eventjes geleden dat er hier een nieuwtje verschenen is. Maar het is hoog tijd om een nieuwtje te plaatsen hier. Het is groot nieuw, maar nu nog een beetje klein. Weten jullie al waarover ik het heb?

Wel hier volgt het grote nieuws dat nu nog klein is: Justin en ik, wel wij verwachten onze eerste spruitjes. Ja ja, je leest het goed: spruitjes. We moeten in het meervoud spreken omdat het er twee zijn. Ze zijn nu nog klein, maar de komende maanden gaan ze zeker groeien! We zijn nu een 10 weken ver, dus nog voldoende tijd dat ze groeien!

De toekomstige grootouders zijn al op de hoogte, de toekomstige overgrootouders ook. Deze verschoten in het begin natuurlijk. Maar wij ook. Justin zijn woorden waren:'Beter in 1 keer dan in 2keer!' Dus nuwas het aan jullie om het goede nieuws te ontvangen. Hoe we het gaan doen? Daar brengen we jullie nog van op de hoogte. Maar we wilden jullie het nieuwtje toch al brengen.

Meer nieuws is er eigenlijk niet te vertellen, hoe is de tijd in Honduras? Wel, superheet. Het is hier al een 3 weken boven de 40°C. Het is hier dus bijna niet uit te houden. Het heeft deze hele tijd ook nog niet geregend, dus alles is kurkdroog. De enige verfrissing (waar we nu bijna altijd verblijven) is het zwembad. Elke dag gaan we naar daar, en het is nodig ook. Want zelfs de ventilator geeft warme lucht.

Zo mensjes, dat was het. Vergeet zeker de fotos niet te checken.

Groetjes Stefanie

Terug in de Bananenrepubliek

Saludos desde Honduras a todos

Terug in het verre zuiden, ik was even vergeten dat het hier zo warm is. Maar ik begin eraan te wennen. Douchen met koud water is ook even anders, maar de hitte helpt wel. Hoe is het hier veranderd. Door de laatste aardbeving hier zijn er erg veel gebouwen vernield: de school, gezondheidscentrum, winkels, .... Maar alles is terug in opbouw nu.

Hoe goed voelt het om terug hier te zijn, al was het niet gemakkelijk om Justin achter te laten in de USA. Alletwee met tranen in de ogen, moeite om elkaar los te laten, maar het moest nu eenmaal. Hebben elkaar de hele tijd gebeld toen ik nog in Miami was, bijna 5 uur aan een stuk. Niet erg gemakkelijk om dan af te sluiten omdat de vlieger bijna vertrekt. Gisteren heb ik hem voor de eerste keer terug gehoord en hij heeft het niet gemakkelijk, deze keer was ik niet diegene die begon te wenen.

Maar hij is terug aan het werk na een weekje vakantie. Moet wel om 5 uur beginnen met werken en dat is niet gemakkelijk want hij staat niet graag vroeg op. Maarja, wie wel?

De reis zelf is goed verlopen, van Charlotte naar Miami wel erg veel turbulentie maar van Miami naar San Pedro Sula verliep vlotjes: mooi op tijd vertrokken en mooi op tijd aangekomen. Heb dan wel meer dan een uur moeten aanschuiven bij immigratie. En de familie van Justin aan het wachten op mij buiten, ze dachten dat ik niet meer kwam omdat het zo lang duurde. Maar uiteindelijk kwam ik dan toch door die deur. Van een warm welkom gesproken: letterlijk en figuurlijk!

Heb dan ook mijn nichtje gezien, Britany, ze is nu 7 maand en een echte prinses. In het begin een beetje bang maar nu laat ze me bijna niet meer los (alleen als ze honger heeft). Een van dewe dagen ga ik ook nog eens op bezoek bij de andere familie, op bezoek bij mijn petekindje. Kijken wat zij gaat zeggen!

Zo, zover het nieuws uit de bananenrepubliek!

Groetjes Stefanie

Tijd begint te korten

Pff, nog maar een dikke week hier en dan terug naar België. Ik zie het voorlopig nog niet zitten! Maar dat komt nog wel, geen zorgen. De plannen om naar Orlando, Florida te gaan hebben we opgeborgen en zijn daarom nog steeds in Raleigh. Het werk houdt hier maar niet op en ze verdienen er maar weinig aan. Het wordt voor hen ook hoog tijd dat ze hier vertrekken en betere oorden gaan opzoeken.

Wat nog allemaal gedaan de afgelopen 2 weken, wel we zijn in Raleigh gebleven (Justin en ik) als de anderen voor het weekend naar huis gingen. Eindelijk een beetje rust en stilte, want samenleven met 9 andere mannen moet je kunnen. Ze laten vanalles rondslingeren, laten vanalles aanbranden en snurken!! Dat is nog het ergste van al, dat je de nodige nachtrust niet krijgt.

Natuurlijk is ook Valentijn hier gepasseerd en we hebben een mooie dag gehad. In de ochtend ontbijt op bed en hij had aan alles gedacht! Croissants, fruitsap, champagne, roosje en een ballon. Het kan toch niet mooier!! Heb er spijtig genoeg geen foto van, had het graag met jullie gedeeld. En daarna hebben we het rustig aan gedaan: filmpje gekeken, gaan shoppen en 's avonds uit gaan eten. Dus zoals jullie kunnen lezen heb ik mij enorm goed geamuseerd op Valentijn!

Dan is er ook nog eens 21 februari, en sinds vorige zondag dus zijn Justin en ik 4 jaar samen. Dat getal deed ons alletwee een beetje verbazen, dat het al zo lang geleden is, ... Niet te geloven, en dat we nog altijd samen zijn nog minder. Maar we voelen ons goed, dus het zal nog wel wat langer duren ... Zoals al gezegd, het is nog maar een dikke week en dan is het voor mij tijd om mijn rugzakje te pakken. Wat gaat er hier nog allemaal gebeuren? Voorlopig nog geen idee hoe we de komende week gaan invullen. Normaal zouden ze vandaag het werk hier in Raleigh moeten klaar hebben, maar door de regen, de koude en de sneeuw vorige week gaat het hen niet lukken. Justin heeft al gezegd dat hij volgende week niet terugkomt naar Raleigh en dat we samen gaan genieten van de tijd die we hier nog hebben!

Nog een klein iets wat er is gebeurd: ik heb de eerste koeien in de wei zien staan hier een beetje buiten Raleigh. Aangezien ik erg gewoon was aan het stadsleven in Charlotte was dat even wennen. Een koe!! Echt waar, ik dacht bijna da ze er hier in Amerika gaan hadden, maar jaja ik heb er een paar gezien!

Zo groetjes en tot de volgende

Stefanie

Sneeuwstorm gepasseerd

Het is alweer een weekje geleden dat er een bericht gepost is. Ik had doodgraag in het weekend gekomen maar aangezien het weer daar anders over heeft beslist hebben we dat toch maar niet gedaan. Vrijdagavond is het hier serieus beginnen sneeuwen. We waren net op tijd terug uit Raleigh, Ronal (Justin's broer) had minder geluk en heeft 3 uur langer gereden dan wij!

Iets voor middernacht is het dan overgeschakeld naar ijsstorm. Wat het nog lelijker maakt! Zaterdag wilden de mannen uitgaan in de namiddag, naar een shoppingcenter en aangezien het hier nogal een grote crisis is hebben ze alleen de snelwegen die door de stad lopen open gemaakt. Hoofdwegen en binnenwegen bleven dus met sneeuw en vooral met erg veel ijs bedekt. Het voordeel is dat wij op een kleine heuvel wonen, we konden er dus wel uit rijden. Maar later terug naar boven rijden is ons niet gelukt. Groot nadeel dus en het was superkoud. Ik heb zelf ook even kunnen ondervinden wat zomerbanden (die bijna kaal zijn) op een spekglad wegdek doen. Tot zover mijn eerste en laatste slipcursus.

Door het feit dat we niet met de auto boven konden geraken, hebben we die maar achtergelaten op een parking in de hoop dat die er de volgende dag nog zou staan. We zijn te voet naar huis gegaan en dat was ook geen lachtertje omdat je nog altijd omhoog moet en er zitten venijnige stukken in. Mijn voeten waren bevroren! Maar daar dienen mannen voor, voor die voetjes terug op te warmen. Gisteren is het stilaan beginnen dooien, de zon scheen en het voelde warm aan. Vandaag is het ongeveer hetzelfde weer. Met als gevolg dat alles heel snel smeld en de huizen beneden aan de heuvel een beetje bedekt gaan onder water. Zo is het altijd iets natuurlijk!

Zo, dat was weer een update. Deze week ben ik weer heel alleen. Waarom? Om het werk in Raleigh op tijd af te krijgen hebben ze twee man extra meegenomen en omdat het appartement al erg klein was voor 10 zou het superklein zijn voor 13! Nu zijn ze nog met 12 maar goed. Leven op elkaars lip mag hier heel letterlijk genomen worden.

Ok, fotos volgen nog. Want die staan op de laptop en het is te zwaar om die helemaal naar het centrum te sleuren. Dus dat gaat voor het weekend zijn als we met de auto kunnen komen.

groetjes Stefanie