Belgisch bezoek

Hey hey,

Wat heb ik genoten van mijn Belgisch bezoek. We hebben er zo lang naar uitgekeken en als de dag dan eindelijk daar is lijken de uren voorbij te kruipen. Maar dan was het opeens toch tijd om naar de luchthaven te vertrekken. Eindelijk!

We waren nog maar net op de luchthaven aangekomen en zagen al enkele bekende koffers over de band rollen. Hebben ze er dan maar direct afgehaald. Ondertussen bleven we vol ongeduld naar de trappen kijken om te zien of we iemand bekend konden zien. Die minuten leken ook wel uren te duren! Maar jaja, daar waren ze dan eindelijk. Een moment zoals in de film, iedereen loopt naar iedereen toe door heel de luchthaven. Hehe, tranen vloeien bij het omarmen van de familie. Enja, Justin is bij de koffers blijven staan. Daarna zijn we maar eens de auto gaan ophalen, schoon bakske. Had zelfs knopjes om de deuren open te doen! (dat was wennen bij thuiskomst zeker dat de MPV dat niet heeft). Maar van de luchthaven naar het hotel word niet gedaan, dus zijn we er eerst maar eens eentje gaan drinken, en een beetje eten. Hun eerste kennismaking met de lekkere bonen. Al viel dat precies toch maar tegen, hehe!

De volgende dag ontbijt zoals ik het gewoon ben: tortillas, ei, bonen, chorizo en mantequilla. Maar dat was toch ook maar wat raar. Dus naar de winkel! Hebben een goede kar volgegeladen en de koelkast maar eens goed volgetast. Of het er nog ging zijn als we terugkwamen moesten we maar avonturen. Heb ze op hun eerste dag dan maar meegenomen naar een winkelcentrum, kwestie van rustig te beginnen na hun lange reis van de dag ervoor. In de avond een chinees buffetje, daar heeft iedereen van genoten. Het was eens iets anders dan bonen!

De dag erna hebben we maar liefst twee winkelcentrums bezocht en hebben met de auto eens door downtown Charlotte gecruist! Ik denk dat ik nooit zo moe geweest ben, ongelofelijk. Aangezien ze vanalles in North Carolina wouden zien heb ik ze op donderdagdan ook maar meegenomen naar de bergen. Een hele dag in de auto zitten voor wat bergen te zien. Je moet er ook iets voor over hebben he! Het was de moeite waard en een beetje rust voor de voeten mocht ook wel eens. Hebben zelfs sneeuw en ijs gehad op de berg! Hebben er alleen een uur of 6 voor moeten rijden.

De dag na de bergen was een redelijke rustdag, nog eens terug naar de winkel want die Belgen hun brood was op! En, ik had eigenlijk best wel heel erg veel goesting in pannenkoeken van mijn bomma. Wat heb ik daarvan genoten. Ik begon steeds meer mijn Belgische manieren terug te krijgen. Hebben dan ook nog maar eens een winkelcentrum gedaan en wat dacht je: nog maar eens een restaurantje. Ik denk dat we alleen foto's hebben waar we aan het eten zijn!

Zaterdagmorgen was het spek met eieren, wat lekker! En weer een redelijke rustdag ... Het was nodig want de dag erna zou weer een drukke dag worden. Al hebben we op zaterdagavond downtown Charlotte bezocht. Het is eens wat anders dan bij daglicht. Ziet er wat gezelliger uit! Zondagmorgen dan vroeg uit bed want we gingen naar de zee, dat was maar vier uur rijden. En natuurlijk hier en daar een plaspauze. Hebben toen eerst een bootje bezocht, iets dat ze gedurende de tweede wereldoorlog gebruikt hebben. Ik denk dat we er bijna 3 uur hebben rondgelopen. Al maar goed dat we daarvoor gepicknicked hadden! Daarna was het tijd voor de echte zee. En je kan het al wel weer denken zeker: iemand moest de speciale uithangen en de voeten toch wel eens in de atlantische oceaan steken! Justin en ik stonden daar met onze trui aan. Op de terugweg nog maar eens genoten van een goed restaurantje en terug op weg naar Charlotte.

Maar als het zondag is moet het ook maandag worden en dat viel serieus tegen. Ik kon niet mee naar de luchthaven dus moesten afscheid nemen aan het appartement. De week dat ze hier waren is voorbij gevlogen, maar ik ben zo blij dat ik ze gezien heb. Dat ik ze eens heb kunnen vastpakken! Een dag na hun vertrek ben ik ook vertrokken: ik kon beginnen met werken dus ja, dan moet men keuzes maken.

Heb nu mijn eigen apartementje, veel staat er nog niet in maar ik trek mijn plan! Vele groetjes en tot de volgende

Hoe gaat het nu met ons?

Hallo allemaal,

Het is alweer een kleine twee maand geleden dat er iets gepost is en het is nu wel eens tijd voor een update.

Er is zoveel te vertellen en ik weet eigenlijk niet zo goed waar te beginnen. De vraag die iedereen zich nu wel stelt is: 'hoe gaat het nu met jullie?'. Een vraag waarvan iedereen wel schrik lijkt te hebben. Afgelopen weken was het erg rustig chatten met de enkele die mij aanspraken. Maar om op de vraag te antwoorden: wel, we hebben onze goede en slechte dagen. Af en toe meer slechte dan goede, maar dan proberen we er ons samen door te slaan. De ene helpt de andere vooruit en natuurlijk met de hulp van familie en vrienden hier, in Belgie, de rest van de wereld zijn we de hele gebeurtenis nog altijd een plaatsje aan het geven.

Hier thuis was alles moeilijk, ik wou voor Justin zorgen en dat werd mij allemaal uit mijn handen genomen. Ik wou mij nuttig voelen ook al was het maar de was wassen, de stoep afkeren, de afwas doen, ... Maar het leek wel of ik niets mocht. Op 7 september zijn Emma en Tomas begraven, een dag die in mijn geheugen gegrifd staat voor alltijd. Justin en ik hadden een mooie, maar korte dienst in elkaar gestoken en dat heeft ons geholpen die dag.

Een dag na de begrafenis zijn we naar La Ceiba getrokken voor een beetje rust en stilte te hebben. Weg van de familie, weg van de vrienden, weg van alles en iedereen! Het was hoog tijd dat Justin en ik eens alleen konden zijn. Dat we zelf alles eens op een rijtje konden zetten van alle gebeurtenissen op die korte tijd. Het alleen zijn in La Ceiba was maar van korte duur, een goede anderhalve week later kwam schoonmama ons achterna. Justin en ik zijn de volgende ochtend terug naar Omoa vertrokken, wat eigenlijk nog niet de bedoeling was!

Om bezig te zijn en niet altijd thuis te moeten zitten is Justin beginnen werken. Natuurlijk ook nodig om rijst en bonen op de plank te krijgen. Iets daarna ben ik in de locale school hier begonnen met het geven van Engelse les. Om dezelfde reden als Justin. Ik werd gek van mijn schoonmama en het lesgeven betaalde een beetje, dus altijd welkom. Zo zijn we bezig, overdag en 's avonds is het eten maken en ons kamertje in. Want de relatie met schoonmama is niet wat ze moet zijn. Ben benieuwd of die ooit terug hetzelfde gaat zijn?

Vrijdag (22 oktober) vertrekken we terug naar de USA. Justin blijft dan daar en ik ga terug naar Honduras begin januari, Dus er staan ons terug moeilijke momenten te wachten. Maar ok, voorlopig kijk ik uit naar 15 november. Wat gebeurd er dan? Wel, voor diegenen die het nog niet wisten: mijn mama, mijn papa, mijn bomma en mijn oma gaan naar de USA reizen. Ze gaan dan een weekje bij ons zijn! Ik kijk er zo naar uit, want het is ondertussen weer bijna een jaar geleden dat ik ze gezien heb. Er is afgelopen jaar zoveel gebeurd: goed en slecht. We zijn de dagen aan het tellen!

Zo, dat was het voor de update. Een hoop dingen, maar samen redden we ons wel.

Verder wil ik nog eens iedereen bedanken die de spaghettidag in elkaar gestoken hebben, diegene die zijn komen helpen, diegene die zijn komen eten, ... Voor ons was de spaghettidag een emotionele dag, tranen zijn gevloeid omdat we liever bij jullie zouden zijn op dat moment. Om jullie allemaal persoonlijk te kunnen bedanken. Als we ooit de kans krijgen gaan we dat zeker doen.

Vlindertjes

Velen onder jullie zullen nu al wel op de hoogte zijn van wat er de laatste week allemaal gebeurd is, maar om iedereen op de hoogte te houden dit bericht.

We hebben lang getwijfeld of we dit berichtje zouden posten want het niet gemakkelijk. We hebben van onze bengeltjes engeltjes moeten maken. Als je denkt dat het de goede kant op gaat, loopt alles verkeerd Het heeft zo moeten zijn en we kunnen er niets aan doen. Ze waren ook oo zo klein, we zijn dankbaar dat we ze hebben mogen leren kennen voor deze korte tijd. Ook al doet het nu zoveel pijn ze niet meer bij ons te hebben, ze te hebben moeten afgeven!

Beide zijn we doodop en zouden gewoon willen slapen en dat is waar het schoentje wringt. We kunnen niet slapen. Er zijn zovele dingen gebeurd de laatste weken en zouden dat allemaal een plaatsje moeten geven. Dat is zo moeilijk nu, want we zaten beide met dromen in ons hoofd, verwachtingen, een hele toekomst. Dat zijn nu allemaal brokjes op een hoopje. Sinds we nu terug in Honduras zijn is alles nog maar eens anders. Ik voel mij zo ellendig van zo moe te zijn, van de hitte, va de muggenbeten, het feit dat ik mij zo overbodig voel. Justin's mama en zus zorgen voor eten, wassen van kleren, ... En ik wil dat eigenlijk allemaal doen om niet een hele dag te moeten nadenken.

Dinsdag worden Emma en Tomas begraven. Niet de dag om naar uit te kijken. Weeral eens afscheid nemen van onze engeltjes. Want natuurlijk je hebt al enkele keren en op verschillende manieren moeten afscheid nemen.

Zelfs op de luchthaven is het zo moeilijk om ze te laten gaan. Helemaal niet gemakkelijk en in Honduras deden ze dan ook nog eens moeilijk over het papierwerk, terwijl dat allemaal in orde was. We hebben er een hele nacht gezeten, doodop maar dat leken ze daar niet te begrijpen. Zijn vrijdagmiddag pas aangekomen in Omoa, zijn familie heeft ook hele tijd op de luchthaven moeten wachten tot we buiten kwamen. Daar hebben we zeker een uur onze tranen laten spreken. Heel veel familie en vrienden van ons stonden op ons te wachten en dat was natuurlijk ook te veel!

Het kan nu weer eventjes duren voor dat er een update volgt. Justin en ik hebben tijd nodig, rust en slaap.

Emma Yali & Tómas Fabrizio

Het was vannacht dan zover, nuja het moest er ooit van komen. Maar dit is wel heel erg vroeg. Emma en Tómas meldden zich aan.

Na het bezoek van de gynaecoloog gisteren heb ik mij nog gedouched, naar het toilet geweest. Justin heeft lekker gekookt, daarna nog een beetje tv gekeken en redelijk vroeg gaan slapen. Om half 11 maakt Justin mij wakker met de boodschap dat ik in bed heb geplast. Typisch mannen natuurlijk! Al verschoot hij toen hij erachter kwam wat het werkelijk was. Hij was helemaal van de kaart toen, dus hebben we zijn broer maar wakker gemaakt om ons naar het ziekenhuis te brengen. Het is niet zo heel ver van het hotel hier, een kwartiertje rijden. Maar op zo een moment duurt die hele rit een eeuwigheid. Pijn had ik niet, alleen een serieuze druk.

In het ziekenhuis aangekomen werd de gynaecoloog ook opgebeld. Die vertelde ons dat het beter was van naar een ziekenhuis te gaan dat gespecialiseerd is in prematuurtjes. Dat ziekenhuis lag in Washington. Een dikke 40 minuten rijden van het hotel, een goed uur rijden van het ziekenhuis waar we op dat moment waren. Omdat ze schrik hadden dat de twee gingen geboren worden tijdens transport naar het ziekenhuis in ambulance, hebben ze de grotere middelen ingevoerd. We zijn per helikopter naar een ziekenhuis in Washington gevlogen.

Daar hebben ze ons dan nog maar eens geprepareerd en natuurlijk een hele hoop dokters die aan het volgen zijn. Want het gebeurd niet elke dag dat er een tweeling geboren word op 23 weken en 5 dagen.

Om 5 uur 14 kwam Emma Yali ter wereld, tien minuten later volgde haar broertje Tómas Fabrizio. Piepklein natuurlijk. Emma weegt 560 gram en is 33 centimeter groot (klein), Tómas weegt 525 gram en is 31 centimeter groot. Dat maakt hem de lichtste en de kleinste van de twee. Voorlopig ons kakkenestje! De komende 72 uur zijn nu natuurlijk belangrijk, van cruciaal belang zoals de dokters zeggen. Ze gaan nog heel wat watertjes moeten doorzwemmen, maar de hele familie heeft ondertussen de kaarsjes al aangestoken. Ze zijn bij ons in gedachten, al hadden Justin en ik nu liever dat ze hier bij ons waren.

Het valt zwaar voor ons alletwee, ook al was het al redelijk te voorspellen dat ze vroeger gingen komen. Natuurlijk had niemand gedacht dat ze zich zo vroeg zouden aanmelden. We blijven natuurlijk hopen dat alles goed blijft gaan. Foto'tjes komen enkel op de babysite (zie linkenlijst) te staan en die zullen daar in de loop van morgen of in het weekend wel verschijnen. Het is voor ons nu redelijk moeilijk om ze te zien met al die buisjes en slangetjes, het zijn onze bengeltjes!

Groetjes Justin, Stefanie, Emma en Tómas

Van kwaad naar ...

Vooral om iedereen op de hoogte te houden en zodat ik niet de hele tijd het hele verhaal moet vertellen wel hier een korte update van de situatie.

Wel, het ziet er eigenlijk niet zo goed uit. Er is zowat niets dat de weeën stopt of kan stoppen. Ze hebben al verschillende pillen gegeven, maar die blijken niet te werken. Verder heb ik maandag een hele dag in het ziekenhuisdoorgebracht met een IV (serum) en dat heeft ook niet gewerkt. Het heeft precies altijd een averechts effect op wat de bedoeling is.

De gynaecoloog komt elke dag langs om te kijken hoe het met mijen de tweeling gaat. Hij is vandaag al langs geweest en heb nu3 cm opening.Volgens hem kanhet voor deze week zijn, dat het ook kan zijn dat het pas voor over een maand is. Maar daar zit natuurlijk een erg groot verschil! Het is een 4 weken extra dat ze kunnen groeien en aansterken. Maandag, bij de laatste echo, is het gewicht van Emma geschat op 420 gram, dat van Tómas op 380 gram. Ze zijn nog veel te klein om nu te komen, ook al is er niets wat we nu nog verder kunnen doen. Buiten rusten natuurlijk!

Ik kan persoonlijk niets doen, maar Justin en mijn schoonbroer Ronal zet ik natuurlijk wel aan het werk. Ze wisselen een beetje af om voor mij te zorgen. Wat ik natuurlijk wel super vind, want het is niet zo vanzelfsprekend. Er moet ook gewerkt worden! Maar ondertussen kunnen de mannen wassen, koken, strijken, ... En daar is iedereen mee gediend natuurlijk! Al is het voor Justin niet altijd zo gemakkelijk. Hij loopt gespannen rond, heeft het moeilijk met de hele situatie en dat maakt dat hij niet erg veel praat. Het enige wat hij wil is een knuffel, heel de dag lang als het mogelijk was. Op dat gebied is hij een beetje hetzelfde als mij. Als het kon zou ik hem het liefst heel de dag dichtbij hebben!

Groetjes Stefanie

Platte rust!

Van verschieten gesproken vandaag! Sinds gisteren had ik last van serieuze krampen. Had ik iets verkeerd gegeten of waren het oefenweeën? Wel, zelf kon ik het antwoord op die vraag niet geven. Wat ken ik daar nu van!

Om er dan toch maar zeker van te zijn, zijn we vanmorgen toch maar naar de dokter geweest omdat ik nog altijd last had van krampen. Nu nog steeds eindelijk! Eens we daar waren hebben ze mij direct aan de monitor gelegd om te kijken of het nu weeën waren of niet. Er waren golfjes te zien, kleine piekjes. Maar ook regelmatig! Dus ook een inwendig onderzoek waaruit dat bleek dat ik een kleine centimeter opening heb.

Direct bedrust voorgeschreven gekregen voor de rest van de tijd! Heb ook tabletten gekregen die ik vandaag moet innemen en vanaf morgen zijn het pilletjes. Weeënremmers! Had niet gedacht dat ik er al zo vroeg moest aan beginnen. Maar goed, voor mijn twee bengeltjes doe ik nu alles. Ons meisje Emma weegt 380 gram en is 24 centimeter groot. Ons mannetje Tómas weegt 350 gram en is 22 centimeter groot. Ze lopen iets achter op schema, maar dat kon volgens de dokter geen kwaad. Zolang het niet al te veel word natuurlijk. Maar we moeten ons geen zorgen maken!

Ze hebben ook een echo gedaan. Ik vind het ongelofelijk hoe Emma er tegenwoordig bij ligt. Helemaal dubbelgeplooit! Mij lijkt het niet zo comfortabel maar oké. Tómas ligt daarentegen precies in een zetel. Dat ze nog maar even blijven zitten, dat ze zo groot en sterk mogen worden als hun papa. Die vandaag is thuisgebleven om voor mij te zorgen, want mag enkel opstaan voor naar het toilet te gaan. Vanaf morgen zou hij eigenlijk terug moeten werken, maar moeten nog een systeem uitdokteren qua eten enzo. Want eten moet ik ook!

Ik hou jullie op de hoogte!

Onze eerste dagen ...

Waar te starten? Jullie zouden zeggen: 'bij het begin!' En dat klopt wel, maar is zoveel om te vertellen dat ik even niet waar te beginnen.

We hebben jullie al verteld over het hotel, hoe de kamer eruit zag. Dat moet ik dus al niet meer herhalen. Veel hebben we niet gedaan, vooral op de kamer gebleven en genoten van alle aandacht die ons gegeven werd. We zijn dan ook gebleven tot zondagavond, Justin heeft mij in de watten gelegd hoor. Zelf hebben we niets moeten doen: het eten werd ons gebracht en de afwas werd ook weer meegenomen. Heel leuk allemaal, zeker als je zelf niet moet staan koken.

Toch was het niet allemaal rezengeur en manenschijn. Vrijdagavond kregen we de foto's aan en Justin en ik hebben ze met alle aandacht bekeken. Zaterdagochtend wou ik de foto's weer eens zien en het viel me op dat er vele mensen niet waren op onze belangrijke dag. En hier begon het langzaam in te sijpelen. Justin en ik: getrouwd! Maar het was enkel hij en ik, waar was de rest? Het heeft me wel wat beziggehouden gedurende de dag, maar Justin heeft me wat kunnen afleiden van die hele gedachtengang. Zondagochtend sloeg het dan helemaal door. En omdat ik toch wel wat last heb van mijn hormonen bleven de tranen ook niet achter. En Justin mij maar troosten en eigenlijk niets dat ook maar kon helpen. Maar op één of andere manier is het hem toch weer gelukt van een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Wat dan weer leuk was, wel om felicitaties te krijgen, de reacties op de fotos, ... Familie die vertelde dat er kaartjes op weg zijn en dat maakt mij dan weer erg nieuwsgierig! Mama heeft ook een groot koffer opgestuurd met cadeautjes voor de tweeling en ik weet dat de koffer is aangekomen. Maar aangezien we in Sterling, Virginia zitten heb ik nog niet kunnen zien wat erin zit. Dus ben curieus!!

Hoe het leven nu is met een ring om je vinger? Wel, niet veel anders dan ervoor. Maar het voelt wel goed om in de ochtend wakker te worden naast je man! Het klinkt raar: Justin is mijn echtgenoot. Hihi ... Hebben er zo veel over gebabbeld, zo lang op gewacht en die dag is voorbij gevlogen. Net al het hele weekend, onze wittebroodsdagen! Nu is het terug naar het normale leventje: Justin werken en ik zorg ervoor dat het eten klaar is als hij terug komt. Maar zou het niet erg vinden moest hij beslissen van enkele dagen bij mij te blijven. Tranen met tuiten toen hij vertrok vanmorgen. Maar ok, straks is hij alweer thuis en laat ik hem niet meer los voor hij weer moet vertrekken morgenvroeg!

Vele groetjes

We got married!

Eindelijk is het dan toch gebeurd: we zijn getrouwd. Het was natuurlijk niet het grootste huwelijk, maar dat was ook niet nodig. Het was de mooiste dag uit ons leven, ons nieuwe leven heeft zijn deur nog maar eens geopend voor ons!

Het is allemaal een beetje sneller gegaan dan normaal gezien gepland stond vandaag. Normaal was om 2 uur de trouw, maar ze hadden ons gevraagd of we vroeger konden komen. Wat mijn plannen dan weer helemaal in de war stuurde. Je kent dat wel, dingen die niet voorzien zijn op zo een grote en belangrijke dag. Ik was al heel erg vroeg wakker, heb niet veel geslapen, want had best wel wat zenuwen. Er moest nog vanalles gecheckt worden.

Zoals bijvoorbeeld Justin zijn pak, dat nooit is aangekomen. Jammer voor mij, maar goed voor hem. Hij wou het eigenlijk toch niet zo graag aandoen. Hij is dan maar getrouwd in een hemd, een korte jeansbroek en zijn nike's. Vind het trouwens spijtig dat we geen foto hebben van zijn outfit. Fotograaf heeft hem altijd maar verstopt! Maarja, Justin was content en ik ook. Al stond hij daar in een jeans. Hij voelde zich veel beter. Mijn bloemen waren er ook niet, we hebben het dan maar zonder gedaan. Toch is het even panikeren als er bepaalde dingen niet zijn. Maar het leven gaat voort, de minuten tikken voorbij en je beseft dat je helemaal geen bloemen nodig hebt en diegene die er moet zijn, is!

We zijn dan naar het 'gemeentehuis' gegaan om enkele papieren te tekenen en daarna hebben we onze pastoor ontmoet. Hebben de mis buiten gedaan, maar het was lekker warm. Een graad of 35, dus heb hem vriendelijk gevraagd van de mis in de schaduw te doen. De mis heeft ongeveer half uurtje geduurd wat perfect was. Toen hij vroeg of er iemand tegen dit huwelijk was, bleef het erg stil. Ja, er was dan ook niemand om te protesteren! Onze geloften aan elkaar hebben we gezegd, waren kort maar krachtig! Daarna de ringen uitgewisseld enja daar hadden we een klein probleempje. In de hotelkamer waar we verbleven pasten de ringen goed. Het was er niet warm omwille van de airco. Buiten daarentegen, wel was het iets warmer. Met als gevolg dat de ringen niet zo goed wouden passen. Maar ze zitten om onze vingers, en wat staat er in gegraveerd: wereld's kleinste handboeien! Hihi ...

Na de viering heeft de fotograaf nog enkele foto's getrokken en is hij vertrokken naar een volgend huwelijk. Ik ben mij gaan omkleden in iets luchtigers, want met die hitte was het bijna niet te doen. Enja natuurlijk heb ik dan naar mijn mama en papa gebeld om het grote nieuws te vertellen. Zijgingen ook vieren! Maar wij natuurlijk ook.We zijn lekker gaan eten maar niet in het restaurant dat hij eerst had aangekondigd. Het was een picknick in het park. Je weet wel, op een dekentje en een mandje met erg veel lekkers in. Hier hebben we erg veel tijd doorgebracht, rustig en op het gemak. We moesten nergens op tijd zijn. Na het park zijn we naar de cinema geweest. Al kan ik niet meer zeggen welke film we nu precies gezien hebben. Oepsie!

Na de film, werd het al erg laat. Het was denk ik een uur of 7. Maar omdat ik niet erg veel geslapen had en mijn middagdutje ook niet had, wel ja dat begint te wegen. Hadden dan ook besloten van naar het hotel te gaan. Het was een verrassing van Justin. Ik wist dat hij een hotel geboekt had, maar ik wist niet welk of waar. Met mannen weet je nooit, dus het was spannend afwachten.

Wel, in het hotel viel ik van de ene verrassing in de andere. Het was zo mooi dat ik tranen met tuiten geweend heb. Ja, dat ben ik dan weer! Maar het was prachtig, adembenemend. Een grote kamer, groot bed, grote badkuip, grote tv, welja alles groot. Maar wat het zo groots maakte was dat het zo mooi aangekleed was. Twee roosjes op bed, roosblaadjes rond het bad met kaarsjes, op de kast een flesje champagne en 2 glaasjes. De muziekinstallatie dat ons liedje afspeelde enja zo was onze eerste dans als man en vrouw ook een feit! Alles wat iemand maar dromen kan ... Ik kreeg natuurlijk al weer snel honger en ze brachten het allemaal mooi naar boven. Het enige dat Justin heeft moeten doen is de deur openen.

Zo, enja toen zijn we gaan slapen met de handjes boven de dekens! Hihi ...

Groetjes